Unix systems (and thus Linux) are multi-tasking and multi-user systems. Indeed, several processes can run in parallel, and be owned by different users: the kernel mediates access to the resources between the different processes. As a part of this task, it has a concept of priority, which allows it to favor certain processes over others, as needed. When you know that a process can run in low priority, you can indicate so by running it with nice program. The program will then have a smaller share of the CPU, and will have a smaller impact on other running processes. Of course, if no other process needs to run, the program will not be artificially held back.

nice با سطح‌های مختلفی از “niceness” کار می‌کند: سطح‌های مثبت (از ۱ تا ۱۹) اولویت را به آرامی کاهش، در صورتی که سطح‌های منفی (از ۱- تا ۲۰-) آن را افزایش می‌دهند - اما تنها root قادر به استفاده از آن‌ها است. مگر در جایی به آن اشاره شده باشد (صفحه راهنمای nice(1) را مشاهده کنید)، nice به صورت پیش‌فرض سطح فعلی را با ۱۰ افزایش می‌دهد.

اگر دریافتید که یک وظیفه جاری باید با nice آغاز می‌شد ولی این اتفاق نیفتاده است، اصلاح آن ساده است؛ دستور renice اولویت یک فرآیند در حال اجرا را تغییر می‌دهد، در هر جهت (اما کاهش میزان ... یک فرآیند به دسترسی کاربر root نیاز دارد).